- Polski patriotyzm był obecny w rodzinie Dmowskiego. Ojciec Romana Dmowskiego, Walenty, udawał analfabetę, aby uniknąć konieczności podpisywania się po rosyjsku (Wolikowska 1961, s. 61).
- Dmowski nigdy nie był prorosyjski (Minnen 2005). Według Dmowskiego Niemcy byli głównym wrogiem (Duff 1917, s. 119), ponieważ skuteczniej gnębili Polaków niż Rosjanie.
- Jakikolwiek pogląd [Komunistyczna propaganda], jakoby Dmowski opowiadał się za powrotem do feudalizmu, jest bzdurą (Dmowski 1908, s. 222-223).
- Dychotomia między „nacjonalizmem jagiellońskim” (inkluzywnym) a „nacjonalizmem piastowskim” (ekskluzywnym) jest nieszczera. Ponieważ większość narodowości dawnej Polski poszła swoją drogą po rozbiorach, powrót do „nacjonalizmu jagiellońskiego” był nie do utrzymania. Dmowski poszedł więc w kierunku „nacjonalizmu piastowskiego” (Chodakiewicz 2015).
- Nazywanie Dmowskiego etnonacjonalistą jest nonsensem. Większość narodów, od początków ich istnien, zostały stworzony wokół większości etnicznej, a „nacjonalizm obywatelski” zawsze był drugorzędny wobec „etnonacjonalizmu” (Gat i Yacobson 2013, s. 83, 263). Rdzeniem Polski zawsze byli etniczni Polacy! Niech teraz lewacy i Żydzi mają z tego powodu bekę.
- Dmowski integralnym nacjonalistą? Nie ma mowy! Polski nacjonalizm zawsze kierował się etyką katolicką (Chodakiewicz i Radziłowski. 2003; Grott 2006). Amoralność, deifikacja państwa, totalitarna władza i kult wodza, które później charakteryzowały włoski faszyzm i niemiecki nazizm, zostały zdecydowanie odrzucone przez praktycznie wszystkich polskich nacjonalistów.
- Lewicowcy i Żydzi uwielbiają utożsamiać nacjonalizm z gniewem, strachem i nienawiścią. Wręcz przeciwnie. Dmowski przestrzegał Polaków przed ślepą nienawiścią do Niemców (Wolikowska 1961, s. 124-125).
- Daleki od bycia szowinistycznym Polakiem, Dmowski (1903, s. 193) powiedział, że byłby tak samo obrzydzony polskim nauczycielem bijącym ukraińskie dziecko za mówienie po ukraińsku, jak niemieckim lub rosyjskim nauczycielem bijącym polskie dziecko za mówienie po polsku.
- W przeciwieństwie do stereotypowego nacjonalisty szukającego kozła ofiarnego, Dmowski (1925, v1, s. 207) również obwiniał Polaków, gdy na to zasługiwali. Obwiniał Polaków za ich słabą organizację polityczną oraz bierność i lenistwo (Dmowski 1903, s. 12, 72).
- Ponadto Dmowski ganił Polaków za naiwną wiarę w dobrą wolę innych, na przykład za przekonanie, że oczywista zbrodniczość rozbiorów skłoni Europejczyków do przywrócenia narodu polskiego (Dmowski 1908, s. 212). Trzy współczesne przykłady tego: Polacy walczący „za wolność waszą i naszą”, by zostać nagrodzeni przez Jałtę. Polacy ufający w dobroć zachodnich Europejczyków i wstępujący do Unii Europejskiej. Polacy łudzą się, że jednostronne ustępstwa wobec Żydów spowodują, że Żydzi zaczną traktować Polaków sprawiedliwie.
- Z bardzo nielicznymi wyjątkami (Fountain 1980), Roman Dmowski został wykreowany przez lewaków i Żydów na diabła wcielonego za swoją odważną postawę przeciwko Żydom.
- Wielka polonofobiczna wrzawa w środowisku akademickim na temat bojkotu Żydów pod przywództwem Dmowskiego, który rozpoczął się w 1912 r., jest histeryczna. Żydzi bojkotowali Polaków od wieków, łącząc się w grupy, aby wyprzeć polskich konkurentów z biznesu (Szczepański 1993), chroniąc w ten sposób żydowskie bogactwo i przywileje. Oczywiście nigdy o tym nie słyszymy.
- Najpóźniej w 1909 r., przed demonizowanym bojkotem Żydów pod przywództwem Dmowskiego w 1912 r., Żydzi już bojkotowali polskich lekarzy i prawników na rzecz żydowskich (Dmowski 1919, s. 28). Tak więc obowiązuje podwójna moralność w stylu talmudycznym: Kiedy goje tacy jak Dmowski bojkotują Żydów, jest to niemoralne, ale kiedy Żydzi bojkotują gojów, jest to w porządku.
- W przełomowych wyborach do rosyjskiej Dumy w 1912 r., które sprowokowały bojkot Dmowskiego, wyborcy z miast byli zdecydowanie nadreprezentowani, co dało Żydom nadmierną siłę głosu. Działając jak sępy, Żydzi pozbawili Polaków praw wyborczych i wyciszyli niewielki wpływ polityczny, jaki Polacy uzyskali wcześniej w Dumie (Dmowski 1925, v1, s. 163).
- Żydowski chwyt władzy było tak rażące, że nawet niektórzy polscy liberałowie i Żydzi poparli Dmowskiego (Corssin 1989).
- Wyobraźmy sobie, że grupa Polaków w państwie Izrael w jakiś sposób uzyskuje nadmierne przywileje wyborcze, a następnie wykorzystuje te przywileje, aby narzucić swoją wolę narodowi żydowskiemu. Jak „tolerancyjni” byliby na to Żydzi? Śmiech.
- Kandydat, którego Żydzi wybrali do Dumy w 1912 r., Jagiełło, był analfabetą. Był idealnym pionkiem, na którego łatwo wpływali zarówno Żydzi, jak i Rosjanie (Paderewski 1980).
- Roman Dmowski (1917, s. 76) witał mniejszości lojalne wobec Polski. Sam Dmowski był pochodzenia tatarskiego (Chodakiewicz 2016). To Dmowski nie wykluczał Żydów: Żydzi sami się wykluczyli.
- Żydzi celowo mieszają prawa mniejszości z prawami narodu wewnątrz narodu (Janowsky 1933, s. 89). Żydzi mieli już pełnię praw jako mniejszość religijna i kulturowa w Polsce i chcieli uzurpować sobie status odrębnego narodu na polskiej ziemi. W efekcie Żydzi traktowali Polskę jako drugą ziemię Kanaan (Dmowski 1925, s. 52).
- Wysoko ceniony irlandzki uczony i dziennikarz, Emile Joseph Dillon (1920), który był obecny na konferencji pokojowej w Paryżu, która oficjalnie zakończyła I wojnę światową, pogratulował Dmowskiemu przeciwstawienia się żydowskim żądaniom przekształcenia Żydów w podopiecznymi Ligi Narodów w celu rozszerzenia żydowskiej władzy i przywilejów w nowej Polsce.
- Podczas pobytu w USA Dmowski był nękany przez wściekłych żydowskich bankierów, którzy domagali się od niego odwołania bojkotu Żydów. Dmowski odpowiedział: „Niech Żydzi poświęcą swoje życie i majątek dla dobra Polski”. (Wolikowska 1961, s. 237). Touche!
- Pomimo wszystkich żydowskich prowokacji, Dmowski nigdy nie wezwał do JUDENREIN (wolna od Żydów) Polske. Aby złagodzić przeludnienie żydowskie, Dmowski chciał, aby 80% Żydów wyjechało, a 20% mogło zostać. (Bonsal 1946, s. 124).
- Roman Dmowski (1909, s. 12, 26) generalnie odrzucił asymilację jako rozwiązanie problemu żydowskiego, ponieważ doskonale zdawał sobie sprawę, że większość Żydów się nie zasymiluje, a nawet spolonizowani Żydzi powszechnie zachowywali separatystyczne nastawienie.
- Co więcej, nawet kiedy żydowska lojalność wobec Polski miała miejsce, mogła być efemeryczna. Dmowski (1909, s. 29) ostrzegał Polaków przed węgierskimi Żydami. Twierdzili oni, że są węgierskimi patriotami, ale gdy tylko zmieniały się granice, powracali do swoich separatystycznych postaw (Janowsky 1933, s. 275).
- Rozważmy teraz pasożytnictwo. Pasożyt jest odrębny i obcy od organizmu żywiciela. Żydzi, ze względu na swój jednoznaczny separatyzm polityczny, byli elementem pasożytniczym, który czerpał zyski z Polski (Wapiński 1979, s. 107).
- Zgodnie z faktem, że pasożyty zwłaszcza wykorzystują biernych żywicieli, Dmowski (1903, s. 90) twierdził, że Polacy przez wieki mieli słabą wolę i byli pobłażliwi wobec Żydów. Dlatego tak wielu Żydów przybyło do Polski.
- Pasożyt zwykle pozbawia swojego żywiciela najlepszych składników odżywczych. W ten sam sposób, Żydzi zazwyczaj grawitują do najlepiej płatnych zawodów w danym kraju, odbierając je tym samym gospodarzowi. Dmowski zdawał sobie sprawę, że bez znacznego zmniejszenia populacji Żydów w Polsce, wkrótce wszyscy lekarze, prawnicy i drobni kupcy w Polsce będą Żydami (Bonsal 1946, s. 124).
- Dmowski (1917, s. 69) bardzo podziwiał sukcesy polskich przedsiębiorców na prusach i uczynił z nich wzór do naśladowania dla wszystkich Polaków. Te wyjątkowe polskie sukcesy korespondowały ze spadkiem lokalnej populacji żydowskiej, a Dmowski porównał to do organizmu, który nabiera siły i otrząsa się z pasożytów, które go kolonizowały (Wapiński 1979, s. 108).
- Utożsamianie Dmowskiego z niemieckim nazizmem (jak czynią to Krzywiec 2016 i Porter-Szucs 2000) jest potwornym kłamstwem. Najpóźniej w 1934 r. Dmowski (2014, s. 341-342) potępił nazizm jako ruch zbrodniczy. Jeszcze przed II wojną światową Dmowski (1938, s. 22) zdawał sobie sprawę, że pojęcie Aryjczyków i nie-Aryjczyków dzieli ludzi na lepszych i gorszych.
- Dmowski nigdy nie uważał wszystkich Żydów za pasożytów i zdawał sobie sprawę, że Żydzi mogą zmienić swoje pasożytnicze zachowania (Wapinski 1979, s. 112). W przeciwieństwie do niego, naziści traktowali pasożytnictwo jako rasowo wrodzone wszystkim Żydom.
- Roman Dmowski (1925, v2, s. 44) nie był paranoicznym teoretykiem spiskowym. Uważał, że żydowska potęga nie powinna być ani niedoceniana, ani przeceniana. Natomiast naziści uważali Żydów za wszechmocnych.
Dmowski swobodnie honorował tych stosunkowo nielicznych Żydów, którzy byli polskimi patriotami (Wapiński 1979, s. 112; Wolikowska 1961, s. 223). Natomiast naziści systematycznie potępiali nawet tych Żydów, którzy byli patriotycznymi obywatelami Niemiec. - Roman Dmowski sprzeciwiał się pogromom (Duff 1917, s. 115-116), a eksterminacja Żydów nie była nawet częścią wyobraźni Dmowskiego.
- Kilkadziesiąt lat przed powstaniem państwa Izrael, Dmowski (1908, s. 222-223) przewidział, że państwo żydowskie na Bliskim Wschodzie wywoła masową i trwałą wrogość Arabów.
Źródło: JewsandPolesdatabase.org
Bonsal. 1946. Suitors and Supplicants, p. 124
Chodakiewicz. 2015. Polska Dla Polakow!, pp. 32-33, 57
Chodakiewicz. 2016. Mysli Wolnego Polaka, p. 217
Chodakiewicz and Radzilowski. 2003. Spanish Carlism and Polish Nationalism, pp. 58-59
Corrsin. 1989. Warsaw Before the First World War, pp. 90-93, 102-107
Dillon. 1920. The Inside Story of the Peace Conference, p. 81
Dmowski. 1903. Mysli Nowoczesnego Polaka, p. 12, 72, 90, 193
Dmowski. 1908. Niemcy, Rosja i Kwestia Polska, p. 212, pp. 222-223
Dmowski. 1909. Separatyzm Zydow i Jego Zrodla, p. 12, 26, 28
Dmowski. 1917. Problems of Eastern and Central Europe, p. 69
Dmowski. 1925. Polityka Polska I Odbudowa Panstwa, 2 volumes. V1, p. 163, 207, 264; V2, p. 44, 52
Dmowski. 1931. Swiat Powojenny i Polska, p. 319-320
Dmowski. 1938. Duch Europy, p. 22
Dmowski. 2014. Wybor Pism, Tom 1, p. 313, 322-323, 323-324, 341-342
Duff. 1917. Russian Realities and Problems, pp. 115-116, 119
Fountain. 1980. Roman Dmowski
Gat and Yacobson. 2013. Nations, p. 83, 263
Grott. 2006. Nacjonalizm Chrzescijanski, p. 47
Janowsky. 1933. The Jews and Minority Rights, 1898-1919, p. 89, 275
Krzywiec. 2016. Chauvinism, Polish Style
Minnen. 2005. Van Loon, p. 273
Paderewski. 1980. The Paderewski Memoirs, pp. 384-385
Porter-Szucs. 2000. When Nationalism Began to Hate
Szczepanski. 1993. Dziela Spolecznosci Zydowskiej, p. 70
Wapinski. 1979. Roman Dmowski, pp. 107-108, 112
Wolikowska. 1961. Roman Dmowski: Czlowiek, Polak, Przyjaciel, p. 61, 74, 124-125, 223, 237
