Dorosłe dzieci mają żal,
Za kiepski przepis na ten świat.
Dorosłe dzieci mają żal,
Że ktoś im tyle życia skradł
Tyle lat kłamali, w końcu uwierzyłam…
W tę opowieść o samorealizacji, wolność wyboru i brak konsekwencji.
W pakiecie była jeszcze wiara w najem, radość podróży, poznawania świata i ludzi. W zdobywanie doświadczenia i jedzenie chleba z wielu pieców.
Dziś jestem szefową średniego zespołu międzynarodowej korporacji, sama już 40+, z fajnym maleńkim mieszkankiem. Dobrze, że jest maleńkie – wszak czynsz za najem ciągle rośnie a nadchodzące ceny prądu przerażają. Bez rodziny, bo kolejny, dochodzący i już na tym etapie beznadziejny partner, nie spełnia jej znamion – ja sama ciągle bez dzieci. Niedawno zdałam sobie sprawę, że tak już zostanie. W tym układzie bez szans na adopcję …i tylko co jakiś czas powraca wspomnienie aborcji sprzed 20 lat – gdy nie byłam jeszcze gotowa… W pracy już dawno z gorącym oddechem następnego pokolenia na karku, rosnącymi kompleksami wzrastającej przezroczystości i brakiem zgody na upływ czasu.
To nie tak miało być i na pewno nie tak szybko!!
…Jak chcieli zmienić władzę, latami krzyczałam, mazałam piorunami i urządzałam czarne marsze… a dziś?
Dziś mi mówią: to dobry moment na powrót do rzeczywistości i może by jednak urodzić? bo zamiast 500+ jest już 800 itd..
Tyle, że nie ma już z kim i gdzie – a przede wszystkim, że dobry na to czas po prostu minął.
Przez lata zarabiane pieniądze poszły w wynajem kolejnych mieszkań, coachingi, jogi i sojowe latte w Starbucksie.
Dziś pustkę i niespełnienie gasi kot, prozak, kropla wina na dobranoc i poranny makijaż – maska zasłaniająca mimo wszystkich tych sposobów, zapuchnięte od nocnego płaczu oczy.
Nawet Gazeta Wyborcza to głośno już zauważa – ta sama, co jeszcze kilka lat temu, skutecznie czarnymi kolorami malowała skutki powielania skryptów mojej mamy i babci.
Już po rewolucji… przecież od dawna wiedziałam, że ona zawsze tak się kończy…
